Onder het motto “hou de kindertjes zoet” maakte ik vorige week met de kroost een sfeervolle B-Dagtrip. De bestemming: Train World in Schaarbeek. Net naast het station heeft de NMBS daar – zonder al te veel vertraging, haha – de geschiedenis van de Belgische spoorwegen in kaart gebracht. Je kunt er eindeloos slenteren tussen indrukwekkende locomotieven, spoorwegnetkaarten, oude reclameaffiches van de NMBS én een spetterende Lego-tentoonstelling*. Geef toe: meer heeft een mens niet nodig op een winterzondag.
Net na aankomst begonnen we meteen aan een uitgekiende zoektocht: spot de Legofiguurtjes! Ze staan in Train World op strategische plekken en kleine hoekjes geparkeerd om de jongste bezoekers te plezieren en hen iets bij te leren over treinvervoer. Vanaf hal 1 hosten mijn kinderen als gek heen en weer, Legomannetjes spottend, juichend, vragen invullend. Moeder keek, zocht en genoot mee.
Langs een soort van doe-parcours ontdekten we ook waarom ‘staal op staal’ beter werkt/rijdt dan ‘hout op hout’ of ‘staal op hout’. Terwijl zoon- en dochterlief zich over dat fysische vraagstuk bogen, kwam een ietwat norse vader aangestapt. Hij bleef ronddraaien en zei tenslotte dat hij, uitgerekend waar wij stonden, zonet geld had verloren. Het was uit zijn jaszak gevallen.
“Geld????”, kreet mijn jongste. “Whoaaah, ik ga zoeken!”
Prompt dook hij naar de grond en vroeg zus om bij te lichten met haar smartphone. En zie: de tactiek werkte. Ze spotten een briefje van vijf euro tussen het stof en gaven het glimlachend terug aan de verliezer. Toen de man zelf op de knieën ging om er zeker van te zijn dat er geen munten waren achtergebleven, veegde hij nog achteloos een stukje blik langs de kant. Mijn jongste had het in de gaten en riep:
“Lotte, checkt da! Een button van Train World! Dat is ook geld waard!”
Hij griste het ding van de grond en toonde het glunderend aan mama: een groene gelamineerde schijf, met een knalgele spoorweghelm erop.
“Dat kost zeker tien euro”, voegde hij eraan toe, terwijl hij het ding op zijn trui prikte. “Dus ik heb 10 euro van de grond geraapt vandaag. Yes!”
Zus bleef haar nuchtere zelf en maakte broer duidelijk dat tien euro voor een button zot-veel-geld is. Hij zou wel anders piepen, als hij straks in de museumshop zag wat dat ding waard was. Maar dat kon het enthousiasme van de jongste niet dempen. We werkten braaf de zoektocht en alle doe-opdrachten af, tot we finaal in de museumshop belandden. Prijzige souvenirtjes stonden her en der uitgestald. Een pot met glimmende buttons op de toonbank sprong in het oog en bevestigde het vermoeden van de dochter: tweeënhalve euro, voor zo’n aandenken. Geen tien.
“En toch heb ik dat zelf verdiend”, kaatste junior terug. “Als ik er nog drie vind, zit ik aan tien euro. En als ik dat elke dag raap, word ik misschien rijker dan de rijkste mens ter wereld.”
“Doe normaal, Seppe”, zuchtte de oudste. “Rijk ben je pas als je miljonair bent.”
“Of miljonair mét een button!”, besloot kleine broer.
Geef die kerel eens ongelijk?
Bene Van Eeghem
* nog tot 31 maart 2019 te bezichtigen in Train World. Zie www.trainworld.be